Bootstrap Framework 3.3.6

[LeDeNa_]

A Dream Within A Dream - Edgar Allan Poe

http://youtu.be/FfqseSLQLfY

[acid drop]

Originally posted by Eifranloo

omg.

[Torry]

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=n0lLcJlD ... re=related[/youtube]

[LeDeNa_]

Originally posted by LeDeNa_

Novi macici....Jedna od 5

Ruska plava.Moram i ovde koliko ih volim

[Markiza]

Originally posted by LeDeNa_

Originally posted by LeDeNa_

Novi macici....Jedna od 5

Ruska plava.Moram i ovde koliko ih volim

Obozavam mace...svi su tu kod tebe???

[LeDeNa_]

Ova mala je vec rezervisana:).Mora da bude jos mesec dana jer imaju oko dva meseca....Za sada svi.

Uvek mi tesko kad dodje taj period.... kad moram da ih dam

[Markiza]

Bolje i dati nego 'baciti' kao sto obicno ljudi rade...ja ne bacam...svi moji vole zivotinje i vec 6 godina delimo macice od iste mace....

[LeDeNa_]

Originally posted by Ognjenka

Bolje i dati nego 'baciti' kao sto obicno ljudi rade...ja ne bacam...svi moji vole zivotinje i vec 6 godina delimo macice od iste mace....

[Mage]

Ovo mi je dodirnulo dušu:



Prelepo Sve konstante prirode u jednoj jednačini... povezane

[Mr. Hunky]

Originally posted by Mage

Ovo mi je dodirnulo dušu:



Prelepo Sve konstante prirode u jednoj jednačini... povezane

[Markiza]

Uploaded with ImageShack.us

[LeDeNa_]

[LeDeNa_]

Što sam bivao stariji, sve manje su me ispunjavala sitna zadovoljstva koja mi je život pružao i sve jasnije sam shvatao gde treba tražiti prave izvore radosti i smisla.
Naučio sam da biti voljen ne znači ništa, a da je voleti sve, da je sposobnost da osećamo ono što daje vrednost i i lepotu našem postojanju. Gde god bi se na zemlji pojavilo ono što se može nazvati srećom, bilo je satkano od emocija.

Novac nije ništa, moć nije ništa. Mnogi imaju i jedno i drugo, a ipak su nesrećni. Lepota nije ništa, video sam lepe muškarce i lepe žene koji su bili nesrećni uprkos svojoj lepoti. Ni zdravlje nije sve; svako je zdrav ko se tako oseća; bilo je bolesnika punih volje za životom koji su je negovali do samog kraja i bilo je zdravih koji su venuli mučeni strahom od patnje.

Ali sreća je uvek bila tamo gde je neko umeo da voli i živeo za svoja osećanja; ako ih je negovao, ako ih nije gazio i potiskivao, ona su mu donosila zadovoljstvo. Lepota ne pruža radost onome ko je poseduje, već onome ko ume da je voli i da joj se divi.


Srećan je ko ume da voli - Herman Hesse

[Sanja Steppenwolfin]

^
ovo je meni u info-u na fb savrseni Hesse

[Hys.]

Originally posted by LeDeNa_

dirljivo.

[LeDeNa_]

Takode ...tnx


**************
**************


"Spavao sam i sanjao da je zivot radost. Probudio sam se i otkrio da je zivot sluzenje. Dao sam se na sluzenje i spoznao da je sluzenje radost."

R.Tagore

[LeDeNa_]

''

[Orlando the Lady]

Individualism will also be unselfish and unaffected. It has been
pointed out that one of the results of the extraordinary tyranny of
authority is that words are absolutely distorted from their proper
and simple meaning, and are used to express the obverse of their
right signification. What is true about Art is true about Life. A
man is called affected, nowadays, if he dresses as he likes to
dress. But in doing that he is acting in a perfectly natural
manner. Affectation, in such matters, consists in dressing
according to the views of one's neighbour, whose views, as they are
the views of the majority, will probably be extremely stupid. Or a
man is called selfish if he lives in the manner that seems to him
most suitable for the full realisation of his own personality; if,
in fact, the primary aim of his life is self-development. But this
is the way in which everyone should live. Selfishness is not
living as one wishes to live, it is asking others to live as one
wishes to live. And unselfishness is letting other people's lives
alone, not interfering with them. Selfishness always aims at
creating around it an absolute uniformity of type. Unselfishness
recognises infinite variety of type as a delightful thing, accepts
it, acquiesces in it, enjoys it. It is not selfish to think for
oneself. A man who does not think for himself does not think at
all. It is grossly selfish to require of ones neighbour that he
should think in the same way, and hold the same opinions. Why
should he? If he can think, he will probably think differently.
If he cannot think, it is monstrous to require thought of any kind
from him. A red rose is not selfish because it wants to be a red
rose. It would be horribly selfish if it wanted all the other
flowers in the garden to be both red and roses. Under
Individualism people will be quite natural and absolutely
unselfish, and will know the meanings of the words, and realise
them in their free, beautiful lives. Nor will men be egotistic as
they are now. For the egotist is he who makes claims upon others,
and the Individualist will not desire to do that. It will not give
him pleasure. When man has realised Individualism, he will also
realise sympathy and exercise it freely and spontaneously. Up to
the present man has hardly cultivated sympathy at all. He has
merely sympathy with pain, and sympathy with pain is not the
highest form of sympathy. All sympathy is fine, but sympathy with
suffering is the least fine mode. It is tainted with egotism. It
is apt to become morbid. There is in it a certain element of
terror for our own safety. We become afraid that we ourselves
might be as the leper or as the blind, and that no man would have
care of us. It is curiously limiting, too. One should sympathise
with the entirety of life, not with life's sores and maladies
merely, but with life's joy and beauty and energy and health and
freedom. The wider sympathy is, of course, the more difficult. It
requires more unselfishness. Anybody can sympathise with the
sufferings of a friend, but it requires a very fine nature--it
requires, in fact, the nature of a true Individualist--to
sympathise with a friend's success.


IZ ''SOUL OF THE MAN UNDER SOCIALISM''

[LeDeNa_]

''

[Mariška]

Individualism will also be unselfish and unaffected. It has been
pointed out that one of the results of the extraordinary tyranny of
authority is that words are absolutely distorted from their proper
and simple meaning, and are used to express the obverse of their
right signification. What is true about Art is true about Life. A
man is called affected, nowadays, if he dresses as he likes to
dress. But in doing that he is acting in a perfectly natural
manner. Affectation, in such matters, consists in dressing
according to the views of one's neighbour, whose views, as they are
the views of the majority, will probably be extremely stupid. Or a
man is called selfish if he lives in the manner that seems to him
most suitable for the full realisation of his own personality; if,
in fact, the primary aim of his life is self-development. But this
is the way in which everyone should live. Selfishness is not
living as one wishes to live, it is asking others to live as one
wishes to live. And unselfishness is letting other people's lives
alone, not interfering with them. Selfishness always aims at
creating around it an absolute uniformity of type. Unselfishness
recognises infinite variety of type as a delightful thing, accepts
it, acquiesces in it, enjoys it. It is not selfish to think for
oneself. A man who does not think for himself does not think at
all. It is grossly selfish to require of ones neighbour that he
should think in the same way, and hold the same opinions. Why
should he? If he can think, he will probably think differently.
If he cannot think, it is monstrous to require thought of any kind
from him. A red rose is not selfish because it wants to be a red
rose. It would be horribly selfish if it wanted all the other
flowers in the garden to be both red and roses. Under
Individualism people will be quite natural and absolutely
unselfish, and will know the meanings of the words, and realise
them in their free, beautiful lives. Nor will men be egotistic as
they are now. For the egotist is he who makes claims upon others,
and the Individualist will not desire to do that. It will not give
him pleasure. When man has realised Individualism, he will also
realise sympathy and exercise it freely and spontaneously. Up to
the present man has hardly cultivated sympathy at all. He has
merely sympathy with pain, and sympathy with pain is not the
highest form of sympathy. All sympathy is fine, but sympathy with
suffering is the least fine mode. It is tainted with egotism. It
is apt to become morbid. There is in it a certain element of
terror for our own safety. We become afraid that we ourselves
might be as the leper or as the blind, and that no man would have
care of us. It is curiously limiting, too. One should sympathise
with the entirety of life, not with life's sores and maladies
merely, but with life's joy and beauty and energy and health and
freedom. The wider sympathy is, of course, the more difficult. It
requires more unselfishness. Anybody can sympathise with the
sufferings of a friend, but it requires a very fine nature--it
requires, in fact, the nature of a true Individualist--to
sympathise with a friend's success.


IZ ''SOUL OF THE MAN UNDER SOCIALISM''

[Mars]

"Već je šesta godina prošla od poslednjeg kupljenja ovog danka u krvi,
zato je ovog puta izbor bio lak i bogat; bez teškoća je nađen potreban
broj zdrave, bistre i naočite muške dece između desete i petnaeste
godine, iako su mnogi roditelji sakrivali decu u šumu, učili ih da se
pretvaraju da su maloumni ili da hramlju, odevali ih u dronjke i puštali
u nečistoći, samo da izmaknu aginom izboru. Neki su i stvarno sakatili
rođenu decu, sekući im po jedan prst na ruci.

Izabrani dečaci otpremani su na malim bosanskim konjima, u dugoj
povorci dalje. Na konju su bila dva pletena sepeta, kao za voće, sa
svake strane po jedan, i u svaki sepet stavljan je po jedan dečak i sa
njim mali zavežljaj i kolut pite, poslednje što nosi iz očinske kuće. Iz
tih sepeta, koji su se jednomerno klatili i škripali, virila su sveža i
preplašena lica ugrabljenih dečaka. Neki su mirno gledali, preko
konjskih sapi, što je moguće dalje u rodni kraj, neki su jeli i plakali u
isto vreme, a neki su spavali, sa glavom prislonjenom uz samar.

Na izvesnom odstojanju od poslednjih konja u ovom neobičnom
karavanu, išli su, raštrkani i zadihani, mnogi roditelji ili rođaci ove
dece, koja se odvode zauvek da u tuđem svetu budu obrezana,
poturčena i da, zaboravivši svoju veru, svoj kraj i svoje poreklo, pro
vedu život u janjičarskim odama ili u nekoj drugoj, višoj službi
Carstva. To su bile većinom žene, ponajviše majke, babe i sestre
otetih dečaka. Kad bi se suviše približile, agine saharije bi ih rasterivali
udarcima svojih bičeva, nagoneći na njih konje uz glasno alakanje.
One bi se tada razbežale i posakrivale u šumu pored puta, ali bi se
malo posle opet sakupljale iza povorke i naprezale da suznim očima
još jednom ugledaju iznad sepetke glavu deteta koje im odvode.

Naročito su uporne i nezadržljive bile majke. One su jurile, gazeći
žustro i ne gledajući gde staju, razdrijenih grudi, raščupane,
zaboravljajući sve oko sebe, zapevale su i naricale kao za pokojnikom,
druge su raspamećene jaukale, urlale kao da im se u porođajnim
bolovima cepa materica, obnevidele od plača naletale pravo na
suharijske bičeve i na svaki udarac biča odgovarale bezumnim
pitanjem: »Kud ga vodite? Kud mi ga vodite?« Neke su pokušavale da
razgovetno dozovu svoga dečaka da mu daju još nešto od sebe koliko
može da stane u dve reči, neku poslednju preporuku ili opomenu na
put.
— Rade, sine, nemoj majke zaboravit'...
— Ilija! Ilija! Ilija! — vikala je druga žena, tražeći očajno pogledom
poznatu, dragu glavu, i ponavljala je to neprestano kao da bi htela da
detetu useče u pamet to ime koje će mu već kroz koji dan zauvek biti
oduzeto.

Ali put je dug, zemlja tvrda, telo slabo, a Osmanlije moćne i
nemilosrdne. Malo-pomalo te žene su zaostajale i, zamorene
pešačenjem, gonjene udarcima, jedna pre druga posle, napuštale
bezizgledan napor. Ovde, na višegradskoj skeli, morale su da zastanu i
najupornije, jer ih na skelu nisu primali a preko vode se nije moglo. Tu
su mogle mirno da sede na obali i plaču, jer ih niko više nije gonio. Tu
su čekale kao okamenjene i neosetljive za glad, žeđ i studen, sve dok
ne bi na drugoj obali reke još jednom ugledale otegnutu povorku konja
i konjanika kako zamiče ka Dobrunu, i u njoj još jednom naslutile
rođeno dete koje im gine iz očiju."

Ivo Andrić, "Na Drini ćuprija"

[Pauceti]

[Markiza]

Deca....

[voicesman]

''

[Galateja]

''

[Heartkiller]

[LeDeNa_]

Sjajna slika Heartkiller...Prelepa

Smeta mi krov da sanjam. Smeta mi Nebo da Verujem ...

Miroslav Mika Antic

[LeDeNa_]

Sve na ovoj stranici

[Heartkiller]

"True Life Story: Žrtve uklete kuće

Jovana se u malo mesto u Sremu doselila sa majkom početkom devedesetih, bežeći od ratnog vihora koji je rušio sve na prostorima bivše Jugoslavije. Tada je tek zakoračila u pubertet i sve scene stradanja i krvoprolića zauvek su se urezale u njeno sećanje.

Prvi meseci po dolasku u novu sredinu bili su užasni. Bez para, bez ikakvih sredstava za život, Jovana i njena majka živele su u izbegličkom kampu. Dani su prolazili sporo, u bedi, neizvesnosti i očajanju. Majka se trudila da koliko-toliko zaštiti ćerku od svega lošeg čemu su bile izložene, međutim, Jovana je imala samo svoj dnevnik koji je pisala nekom starom olovkom, suze i jedan mali prozor kroz koji je posmatrala svet i maštala o srećnijoj budućnosti.

Oca nikada nije upoznala, niti je to želela nakon saznanja da je napustio nju i majku odmah po njenom rođenju.

Iako je gospođa Vera bila učiteljica po profesiji, posla nije bilo, tako da je počela da sprema kuće po selu ili da ide u nadnicu. Kako bi zaradila neki dinar, provodila je po ceo dan u poslu, a Jovana je ostajala sama i pisala svoj dnevnik.

Jednog dana kao da ih je Bog pogledao. Iz lokalne škole se proneo oglas da se traži nova učiteljica jer je stara otišla u penziju. Pošto su je mnogi u selu već znali, Vera je uspela da dobije posao, jer je svima bilo žao samohrane majke sa detetom. U tom trenutku činilo se da počinje novo, lepše poglavlje njihovih života. Ne samo što je dobila posao, već i ovlašćenje da se useli u učiteljski stan koji se nalazio u kući nedaleko od škole, pa se Vera ubrzo sa osmehom na licu preselila sa ćerkom na novu adresu.

Jovani se kuća nije dopala od samog početka. Ne samo što je bila zapuštena i trošna, nego joj je bilo tužno što su tu same, što je samo njihov od tri stana useljen. U izbegličkom kampu, koji je ostao na drugom kraju sela, bar je imala drugare.

Ubrzo po useljenju, Jovana je osećala uznemirenost i nije joj se dopalo da tu bude sama, pa je vreme posle škole uglavnom provodila na ulici pred kućom, pod starom lipom, najčešće sa nekim drugarom.

Preko puta kuće nalazila se lokalna kafana, i to joj je ponekad remetilo druženje jer su pijanice često umele da se prepiru sa decom i dobacuju im. Međutim, Jovana tad nije ni slutila da je jedne oči iz te jazbine posmatraju drugačije. Da je vrebaju! Jednog sunčanog jesenjeg popodneva, sedeći na klupi pod lipom, doživela je neprijatnost kada je iz kafane pretrčao prilično pripiti Krdža, kako je čula da ga zovu, i ponudio joj sladoled. Kada je odbila, pomazio je po vratu i ramenima i rekao joj da je lepša nego njena mama i da samo da poraste još koju godinu… Ne mogavši dalje to da sluša, Jovana je utrčala u kuću i zaključala se. Kasnije je to rekla mami, međutim, gospođa Vera je bila usredsređena na nešto drugo. Već ju je pomalo plašio oštar bol koji je danima osećala u donjem stomaku, pa je odlučila da odmah ujutru ode kod lekara, još uvek ništa ne govoreći Jovani.

Rezultati uopšte nisu bili ohrabrujući i posle intezivnih analiza u Beogradu otkriveno je da Vera ima kancer u poslednjem stadijumu, sa metastazama.

Od trenutka dijagnoze do Verine smrti prošlo je manje od dva meseca. Za Jovanu je to bio težak udarac i šok. Plakala je danima, gotovo sama, bez utehe, ne mogavši da se pomiri sa činjenicom da je izgubila sve što ima.

Vera nije uspela čestito ni da se oprosti od ćerke, umrla je u teškim mukama, nemavši da plati ni lekove protiv bolova. Ali onda je usledio još veći šok za Jovanu – od meštana je saznala da su svi koji su živeli u učiteljskoj kući umrli rapidnom brzinom od najtežih oblika raka. Svi, i mlađi i stariji u poslednjih dvadeset godina, svi iznenada, pa je kuća već postala poznata kao ukleta.
Jovanu je to užasnulo i iako joj niko to nije tražio, odlučila je da se vrati u izbeglički kamp. Ali noć pred odlazak, dok je još pakovala ono malo stvari što je imala i nekoliko uspomena na mamu, zauvek će joj izmeniti život.

Ne sluteći ništa, sedela je na trosedu i razmišljala da li bi njena majka bila živa da se nisu doselile u tu prokletu kuću. Odjednom, čula je lomljavu stakla u kuhinjici. Dok se ona ledila od straha, u sobu je uleteo pijani Krdža i bez reči nasrnuo na Jovanu. Nije stigla ni da vrisne, dobila je šamar, pala na pod i dalje više nije mogla ništa. Krdža ju je silova,o a zatim je to učinio još jedan njegov drug koji je došao posle njega. Posle gnusnog zločina, još nekoliko puta su je udarili i zapretili joj da će je unakaziti i majčin grob prekopati ako samo nekom pisne i da ima 24 časa da ode iz sela.

Očajna, slomljena, uništena i psihički i fizički, strahom obuzeta, uzela je torbu, nešto malo para i otišla. Krenula je, a da ne zna gde. Rodbine nije imala i nikom nije smela da kaže šta se desilo.

Stigla je u Beograd. Na stanici je naletela na jednu ženu koja je primetila da je devojčica potpuno oduzeta. Ponudila joj je hranu, piće… a Jovana, nemajući više šta da izgubi, prihvatila je.

Tako je krenuo razgovor i malo po malo gospođa Marija je čula Jovaninu životnu priču, sve osim silovanja. Jovana je u njoj videla majku koju je izgubila, a Marija u Jovani ćerku koja se odselila u Kanadu.

Shvativši da Jovana u stvari nema gde, povela ju je kod sebe. Planirala je da tu ostane kratko, a godine su već prošle. Jovana je posle teške psihičke krize i depresije u koju je upala uspela da se izvuče. Setila se svoje majke koja je bila borac do kraja. Posle završene srednje škole odlučila je da studira medicinu, kao znak borbe protiv zla koje je njenu majku usmrtilo. Iako je Marija bila blagonaklona prema njoj, Jovana je paralelno sa studijama radila, ne bi li olakšala Mariji i imala bar neki svoj dinar.

Ti dani su bili jednolični i teški. Predavanja, posao u kafiću, pa uveče i noću učenje. Ali želja za uspehom bila je jača od svega. Bila je uporna, iako je bilo trenutaka kada je mislila da je sve uzalud i da se nalazi na putu bez kraja.

Danas je Jovana jedan od čuvenih onkologa čija je reč cenjena i na simpozijumima u inostranstvu. Živote koje je mnogima spasila vidi kao trijumf nad maminom smrću i oseća da ju je na taj način osvetila. Svoje dželate koji su joj upropastili mladost nikad više nije srela, a kada je odlučila, već kao starija, da vidi ima li osnova za tužbu protiv ta dva monstruma, čula je da je Krdža umro od ciroze jetre, dok je drugi zločinac ubijen.

Jovana i Marija i danas žive zajedno. Jedna drugoj postale su najveći oslonac, a Jovana veruje da je Mariju poslao sam Bog. Nije se još zaljubila i kaže da joj samo još to fali da bude potpuno ostvarena. A jednog dana volela bi da ima ćerku kojoj će dati ime Vera, sa verom u srećnu budućnost."


Zanemeo sam!

[Leda_]