Čitajući jednom prilikom
Middlesex Jeffreya Eugenidesa, formirala sam u svoj glavi, na osnovu piščevog opisa, lik jedne djevojčice.
"Nikada ranije nisam videla tako pegavo stvorenje. Na korenu njenog nosa kao da je došlo do Velike eksplozije, čija je silina rasula čitave galaksije pegica koje su stigle do svih delova njenog oblog, toplog svemira. Podlaktice i članci na rukama bili su posuti pegama, čitav Mlečni put širio joj se na čelu, a nekoliko sazvežđa doletelo je do njenih ušnih školjki.
Pošto smo bili na času engleskog, dozvolite mi da citiram jednu pesmu. Džerar Menli Hopkinsa, 'Šarena lepota', koja počinje rečima: 'Hvala Bogu za tačkaste stvari'. Kada se sada setim svoje prve reakcije na tu pegavu crvenokosu devojčicu, čini mi se da je ona potekla od oduševljenja njenom prirodnom lepotom. Mislim na zadovoljstvo kada posmatrate pegavi list, ili prošaranu koru platana u Provansi. Bilo je nečeg izuzetno privlačnog u njenoj kombinaciji boja, crvenkastih pegica koje su krasile mlečnobelu kožu, zlaćanog sjaja u kosi boje jagode. Posmatrati bilo je kao posmatrati jesen. Kao kad krenete na sever da uživate u raskoši boja."
Da bih tek kasnije ustanovila, spazivši lik Nađe Higl u nekom novinskom članku, da se izgled tog lika, kako sam ga ja doživjela, u velikoj mjeri bazirao upravo na njoj! Čudna stvar, ta podsvijest i kako naš mozak funkcioniše.. Kako prepoznaje obrasce i povezuje ih..
Prije toga me ona uopšte nije privlačila, niti riđi ljudi uopšteno.. Međutim, nakon tog otkrića, poraslo mi je interesovanje za nju, vjerovatno podgrijano likom iz romana..
Uopšteno gledano, riđi ljudi mi se ne dopadaju. S druge strane, privlače me crvenokose (obično ofarbane).. Svijetlu put, takođe preferiram.. Ali pjegice ne volim!
)
Inače je holanđanin... 
