- 01 Sep 2006, 18:03
#564726
Sajt http://www.sexedukacija.cg.yu/ donosi interesantan tekst o Homoseksualnosti.
Homoseksualnost je jedna od mogućih seksualnih orijentacija. Seksualna i emotivna privlačnost prema osobama istog pola.
Psiholozi, psihijatri i ostali stručnjaci iz oblasti mentalnog zdravlja se slažu da homoseksualnost nije bolest, mentalni poremećaj ili emocionalni problem. Mnoga objektivna naučna istraživanja proteklih 35 godina pokazala su da homoseksualna orjentacija nije povezana sa emocionalnim i socijalnim problemima. Homoseksualnost se smatrala bolešću u prošlosti zato što su stručnjaci mentalnog zdravlja i društvo stvorili predrasudu pošto je većina studija uključivala samo lezbejke i gej muškarce uključene u terapiju. Kada su istraživači ispitali podatke o gej ljudima koji nisu bili pod terapijom, ideja da je homoseksualnost bolest ispostavila se kao neistinita.
Američka Psihijatrijska Asocijacija (American Psychiatric Association) potvrdila je važnost ovog novog istraživanja izbacujući termin „homoseksualnost” iz zvaničnih priručnika koji su objavljivali liste mentalnih i emotivnih poremećaja. 1975. godine je Američka Psihološka Asocijacija (American Psychological Association) objavila rezoluciju kojom podržava ovu akciju. Obije asocijacije zalagale su se da svi stručnjaci za mentalno zdravlje pomognu da se razbije stigma mentalne bolesti koju neki ljudi i dalje povezuju sa homoseksualnom orjentacijom.
Homoseksualna orjentacija nije ograničena ni na jedan određen tip osobe. Gej muškarci i lezbejke su svih godina, kulture, socijalnog okruženja, rasa religija i nacionalnosti. Imaju različita zanimanja i žive u svim djelovima sveta.
Zašto neki gej muškarci i lezbejke govore ljudima o svojoj seksualnoj orijentaciji?
Zato što je podijeliti taj aspekt sebe sa drugima važno za njihovo duševno zdravlje. Činjenica da je, proces razvoja identiteta za lezbejke i gej muškarce, koji se obično naziva „coming out”, jako povezano sa psihološkom regulativom - što je pozitivniji identitet lezbejke ili gej muškraca, bolje je mentalno zdravlje i veće samopoštovanje.
Da li lezbejke i gej muškarci mogu biti dobri roditelji?
Da. Studije koje su upoređivale grupe djece podizane od strane homoseksualnih i heteroseksualnih roditelja nisu pronašle nikakve razlike u razvoju između ove dvije grupe djece u njihovoj inteligenciji, psihološkoj i socijalnoj regulativi, popularnosti kod prijatelja, razvoju identiteta rodnih uloga ili razvoju seksualne orijentacije.
Zašto je važno za društvo da bude bolje obrazovano po pitanju homoseksualnosti?
Edukacija ljudi o seksualnoj orjentaciji i homoseksualnosti je značajna u cilju smanjenja predrasuda koje vladaju prema ljudima homoseksualne orijentacije. Tačne informacije o homoseksualnosti su naročito važne za mlade ljude koji se bore sa sopstvenim seksualnim identitetom.
Koliko je ljudi gej, strejt ili bi?
Odgovor na ovo pitanje je, po svemu sudeći, kompleksan. U osnovi ono zavisi od toga kako neko definiše „homoseksualnost” i „heteroseksualnost”.
Jedan izvor informacija o ovom pitanju nalazi se u Kinsijevom istraživanju: oko 37 procenata muškaraca je najmanje jednom u životu imalo homoseksualno iskustvo do orgazma u zrelom dobu. To je veliki procenat. Ovi podaci kombinovani sa nekim otkrićima o predbračnom seksu izazvali su bijes prema Kinsijevom izvještaju. Komparabilna brojka za žene bila je 13 procenata. Međutim, stručnjaci se slažu da zbog problema sa odabirom uzorka, Kinsijeva statistika o homoseksualnosti je vjerovatno bila viša od stvarne (Pomeroy, 1972).
U osvit epidemije AIDS- a naučnici su postali naglo zabrinuti zbog nedostatka preciznijih podataka o ovom pitanju. Važna, nova studija pojavila se 1989. godine, koja je pokušala da obezbedi kvalitetnije podatke (Fay et al., 1989). Istraživači su reanalizirali podatke iz 1970. Pošto su ispravili nedostatke od prošlog puta, zaključili su da je minimium 20 % muškaraca imalo seksualni kontakt do orgazma sa drugim muškarcem u jednom trenutku svog života. Oko 7 % je onih koji su taj kontakt ostvarili u zrelom dobu, a približno 2 % su takav kontakt ostvarili u toku protekle godine. Uporedno istraživanje iz 1988. došlo je do suštinski istih rezultata (vidjeti Rogers & Turner, 1991; Smith, 1991). Istraživači su, međutim, naglasili da bi ove procjene trebalo da se posmatraju kao minimalne zato što je skrivanje specijalni problem u iskazima pojedinaca kada je u pitanju ova vrsta ponašanja. Ista studija pokazala je da su istopolne seksualne kontakte, u toku prošle godine, neoženjeni muškarci imali više u odnosu na ostale. Mada, interesantno, među muškarcima koji su u protekloj godini imali istopolne seksualne kontakte, približno polovina njih bili su muškarci koji su bili ili koji su još uvijek u braku. Ova studija, na žalost, nije dala nikakve podatke za žene.
U Francuskoj je sprovedena značajna anketa 1992. godine koja je došla do sledećih podataka: 1.1 % muškaraca je prijavilo seksualne odnose sa drugim muškarcem u protekloj godini, u poređenju sa 0.3 % zena (ACSF Investigators, 1992). Isti podatak o 1.1 % za muškarce pojavio se i u značajnoj britanskoj anketi (Johnson et al., 1992). Ova i druga istraživanja pokazuju da je slučaj homoseksualnosti kod muškaraca znatno veći nego kod žena.
I posle pregleda značajne statistike i dalje ostaje pitanje koliko ljudi je homoseksualno. Kako je Kinsi ubrzo shvatio pokušavajući da da odgovor na ovo pitanje: zavisi od toga kako se računa. Preovlađujuće mišljenje je da su heteroseksualnost i homoseksuanost dvije odvojene i suprotstavljene kategorije kao crno i bijelo. J. S. Hyde ovo naziva tipološkom konceptualizacijom. Kinsi je učinio značajan naučni prodor kada je odlučio da homoseksualnost i heteroseksualnost konceptualizuje ne kao dvije odvojene kategorije već kao varijacije na kontinuumu. Kinsi je konstruisao skalu od 0 (ekskluzivno heteroseksualan/ a) do 6 (eksluzivno homoseksualan/ a) sa srednjom tačkom 3 koja pokazuje istu količinu heteroseksualnog i homoseksualnog iskustva.
Mnogi istraživači seksualnosti i dalje koriste Kinsijevu skalu, ali i dalje ostaje pitanje kada je osoba homoseksualna? Ako imate jedno homoseksualno iskustvo, da li vas to čini homoseksualnim, ili da li treba da imate više homoseksualnog iskustva (2 i više puta)? Kinsi je odgovor na ova pitanja pokušao da da objašnjenjem da ne treba da se govori o „homoseksuanosti” nego o „homoseksualnom ponašanju”.
Naime, homoseksualno ponašanje je mnogo lakše objasniti od same homoseksualnosti. Homoseksualno ponašanje može se definisati kao seksualni čin između dvoje ljudi istog pola.
Drugi teoretičari su smatrali da je Kinsijeva jednodimenzionalna skala suviše jednostavna (Storm, 1980). Alternativa je bila dvodimenzionalna skala - jedna skala za heteroeroticizam (stepen uzbuđenja prema članovima suprotnog pola), rangirajući je od niske do visoke, i druga za homoeroticizam (stepen uzbuđenja članovima istog pola), takođe rangirane od niske do visoke. Tako, ako je neko visoko i na skali heteroeroticizma i na skali homoeroticizma, on/ a je biseksualan/ a. I tako redom.
Ova skala u odnosu na Kinsijevu dopušta više složenosti u opisivanju seksualne orjentacije. Odgovor, ipak, na početno pitanje, koliko ljudi je homoseksualno, a koliko heteroseksualno i dalje ostaje složeno. Vjerovatno je da je oko 80 % muškaraca i 90 š žena ekskluzivno heteroseksuanlno. Kako navodi J.S. Hyde oko 2 % muškaraca i 1 % žena su ekskluzivno homoseksualni/ e. A grupa koja preostaje varira u stepenu i homoseksuanog i heteroseksualnog iskustva.
Jedna druga statistika koja je popularno citirana kada je u pitanju homoseksualnost je 10 %. Zapravo, postoji i Ten Percent Society, gej i lezbian organizacija. Ove statistike ne dolaze od pojedinačne studije, već su prije iz amalgama mnogih. Ovaj broj predstavlja one ljude čija je orijentacija predominantno homoseksualna, mada su možda imali neko heteroseksualno iskustvo. U pogledu na najskorija istraživanja, brojka od 10 % je možda malo viša, ali vjerovatno nije mnogo manja od toga.
Homoseksualnost je jedna od mogućih seksualnih orijentacija. Seksualna i emotivna privlačnost prema osobama istog pola.
Psiholozi, psihijatri i ostali stručnjaci iz oblasti mentalnog zdravlja se slažu da homoseksualnost nije bolest, mentalni poremećaj ili emocionalni problem. Mnoga objektivna naučna istraživanja proteklih 35 godina pokazala su da homoseksualna orjentacija nije povezana sa emocionalnim i socijalnim problemima. Homoseksualnost se smatrala bolešću u prošlosti zato što su stručnjaci mentalnog zdravlja i društvo stvorili predrasudu pošto je većina studija uključivala samo lezbejke i gej muškarce uključene u terapiju. Kada su istraživači ispitali podatke o gej ljudima koji nisu bili pod terapijom, ideja da je homoseksualnost bolest ispostavila se kao neistinita.
Američka Psihijatrijska Asocijacija (American Psychiatric Association) potvrdila je važnost ovog novog istraživanja izbacujući termin „homoseksualnost” iz zvaničnih priručnika koji su objavljivali liste mentalnih i emotivnih poremećaja. 1975. godine je Američka Psihološka Asocijacija (American Psychological Association) objavila rezoluciju kojom podržava ovu akciju. Obije asocijacije zalagale su se da svi stručnjaci za mentalno zdravlje pomognu da se razbije stigma mentalne bolesti koju neki ljudi i dalje povezuju sa homoseksualnom orjentacijom.
Homoseksualna orjentacija nije ograničena ni na jedan određen tip osobe. Gej muškarci i lezbejke su svih godina, kulture, socijalnog okruženja, rasa religija i nacionalnosti. Imaju različita zanimanja i žive u svim djelovima sveta.
Zašto neki gej muškarci i lezbejke govore ljudima o svojoj seksualnoj orijentaciji?
Zato što je podijeliti taj aspekt sebe sa drugima važno za njihovo duševno zdravlje. Činjenica da je, proces razvoja identiteta za lezbejke i gej muškarce, koji se obično naziva „coming out”, jako povezano sa psihološkom regulativom - što je pozitivniji identitet lezbejke ili gej muškraca, bolje je mentalno zdravlje i veće samopoštovanje.
Da li lezbejke i gej muškarci mogu biti dobri roditelji?
Da. Studije koje su upoređivale grupe djece podizane od strane homoseksualnih i heteroseksualnih roditelja nisu pronašle nikakve razlike u razvoju između ove dvije grupe djece u njihovoj inteligenciji, psihološkoj i socijalnoj regulativi, popularnosti kod prijatelja, razvoju identiteta rodnih uloga ili razvoju seksualne orijentacije.
Zašto je važno za društvo da bude bolje obrazovano po pitanju homoseksualnosti?
Edukacija ljudi o seksualnoj orjentaciji i homoseksualnosti je značajna u cilju smanjenja predrasuda koje vladaju prema ljudima homoseksualne orijentacije. Tačne informacije o homoseksualnosti su naročito važne za mlade ljude koji se bore sa sopstvenim seksualnim identitetom.
Koliko je ljudi gej, strejt ili bi?
Odgovor na ovo pitanje je, po svemu sudeći, kompleksan. U osnovi ono zavisi od toga kako neko definiše „homoseksualnost” i „heteroseksualnost”.
Jedan izvor informacija o ovom pitanju nalazi se u Kinsijevom istraživanju: oko 37 procenata muškaraca je najmanje jednom u životu imalo homoseksualno iskustvo do orgazma u zrelom dobu. To je veliki procenat. Ovi podaci kombinovani sa nekim otkrićima o predbračnom seksu izazvali su bijes prema Kinsijevom izvještaju. Komparabilna brojka za žene bila je 13 procenata. Međutim, stručnjaci se slažu da zbog problema sa odabirom uzorka, Kinsijeva statistika o homoseksualnosti je vjerovatno bila viša od stvarne (Pomeroy, 1972).
U osvit epidemije AIDS- a naučnici su postali naglo zabrinuti zbog nedostatka preciznijih podataka o ovom pitanju. Važna, nova studija pojavila se 1989. godine, koja je pokušala da obezbedi kvalitetnije podatke (Fay et al., 1989). Istraživači su reanalizirali podatke iz 1970. Pošto su ispravili nedostatke od prošlog puta, zaključili su da je minimium 20 % muškaraca imalo seksualni kontakt do orgazma sa drugim muškarcem u jednom trenutku svog života. Oko 7 % je onih koji su taj kontakt ostvarili u zrelom dobu, a približno 2 % su takav kontakt ostvarili u toku protekle godine. Uporedno istraživanje iz 1988. došlo je do suštinski istih rezultata (vidjeti Rogers & Turner, 1991; Smith, 1991). Istraživači su, međutim, naglasili da bi ove procjene trebalo da se posmatraju kao minimalne zato što je skrivanje specijalni problem u iskazima pojedinaca kada je u pitanju ova vrsta ponašanja. Ista studija pokazala je da su istopolne seksualne kontakte, u toku prošle godine, neoženjeni muškarci imali više u odnosu na ostale. Mada, interesantno, među muškarcima koji su u protekloj godini imali istopolne seksualne kontakte, približno polovina njih bili su muškarci koji su bili ili koji su još uvijek u braku. Ova studija, na žalost, nije dala nikakve podatke za žene.
U Francuskoj je sprovedena značajna anketa 1992. godine koja je došla do sledećih podataka: 1.1 % muškaraca je prijavilo seksualne odnose sa drugim muškarcem u protekloj godini, u poređenju sa 0.3 % zena (ACSF Investigators, 1992). Isti podatak o 1.1 % za muškarce pojavio se i u značajnoj britanskoj anketi (Johnson et al., 1992). Ova i druga istraživanja pokazuju da je slučaj homoseksualnosti kod muškaraca znatno veći nego kod žena.
I posle pregleda značajne statistike i dalje ostaje pitanje koliko ljudi je homoseksualno. Kako je Kinsi ubrzo shvatio pokušavajući da da odgovor na ovo pitanje: zavisi od toga kako se računa. Preovlađujuće mišljenje je da su heteroseksualnost i homoseksuanost dvije odvojene i suprotstavljene kategorije kao crno i bijelo. J. S. Hyde ovo naziva tipološkom konceptualizacijom. Kinsi je učinio značajan naučni prodor kada je odlučio da homoseksualnost i heteroseksualnost konceptualizuje ne kao dvije odvojene kategorije već kao varijacije na kontinuumu. Kinsi je konstruisao skalu od 0 (ekskluzivno heteroseksualan/ a) do 6 (eksluzivno homoseksualan/ a) sa srednjom tačkom 3 koja pokazuje istu količinu heteroseksualnog i homoseksualnog iskustva.
Mnogi istraživači seksualnosti i dalje koriste Kinsijevu skalu, ali i dalje ostaje pitanje kada je osoba homoseksualna? Ako imate jedno homoseksualno iskustvo, da li vas to čini homoseksualnim, ili da li treba da imate više homoseksualnog iskustva (2 i više puta)? Kinsi je odgovor na ova pitanja pokušao da da objašnjenjem da ne treba da se govori o „homoseksuanosti” nego o „homoseksualnom ponašanju”.
Naime, homoseksualno ponašanje je mnogo lakše objasniti od same homoseksualnosti. Homoseksualno ponašanje može se definisati kao seksualni čin između dvoje ljudi istog pola.
Drugi teoretičari su smatrali da je Kinsijeva jednodimenzionalna skala suviše jednostavna (Storm, 1980). Alternativa je bila dvodimenzionalna skala - jedna skala za heteroeroticizam (stepen uzbuđenja prema članovima suprotnog pola), rangirajući je od niske do visoke, i druga za homoeroticizam (stepen uzbuđenja članovima istog pola), takođe rangirane od niske do visoke. Tako, ako je neko visoko i na skali heteroeroticizma i na skali homoeroticizma, on/ a je biseksualan/ a. I tako redom.
Ova skala u odnosu na Kinsijevu dopušta više složenosti u opisivanju seksualne orjentacije. Odgovor, ipak, na početno pitanje, koliko ljudi je homoseksualno, a koliko heteroseksualno i dalje ostaje složeno. Vjerovatno je da je oko 80 % muškaraca i 90 š žena ekskluzivno heteroseksuanlno. Kako navodi J.S. Hyde oko 2 % muškaraca i 1 % žena su ekskluzivno homoseksualni/ e. A grupa koja preostaje varira u stepenu i homoseksuanog i heteroseksualnog iskustva.
Jedna druga statistika koja je popularno citirana kada je u pitanju homoseksualnost je 10 %. Zapravo, postoji i Ten Percent Society, gej i lezbian organizacija. Ove statistike ne dolaze od pojedinačne studije, već su prije iz amalgama mnogih. Ovaj broj predstavlja one ljude čija je orijentacija predominantno homoseksualna, mada su možda imali neko heteroseksualno iskustvo. U pogledu na najskorija istraživanja, brojka od 10 % je možda malo viša, ali vjerovatno nije mnogo manja od toga.
