Keith Haring je bio jedan od malobrojnih američkih umetnika koji su tokom 80-tih uspeli da dosegnu međunarodnu slavu dostojnu rok zvezda. Haringov post-Pop brend postmodernog primitivizma doživeo je takvu ekspanziju u umetnosti i u široj kulturi uopšte, učinivši Haringa nezvaničnim ikonografom gay i AIDS aktivističkih pokreta u Evropi i Sjedinjenim Državama. To što je i sam bio gay koji je bolovao i umro od AIDS-a usmerilo je njegovu pažnju na perverzne preseke ravnodušnih vladinih i neadekvathih zdravstvenih sistema, širenje neokonzervativne politike, i kult poznatih i slavnih tokom 80-tih. Ovu problematiku Haring je prikazivao kroz umetnost koja je bila varljivo jednostavna i seksualno šaljiva, spajajući kako drevne i moderne, tako i popularne i elitne tradicije. Njegov potpis bio je apsurdno naivna puzeća beba obojena u osnovne boje, pas koji laje, ili čovečuljak koji skakuće grafički prikazan debelim linijama, i crtan na osnovu različitih izvora kao što su stripovi, hip-hop muzika, urbani grafiti, ulični ples Južno-Amerikanaca i antički petroglifi.

Rođen u Readingu, Pennsylvania, išao je umetničku školu u Pittsburghu kasnih 70-tih, pre nego što se preselio u New York City kako bi pohađao Školu vizuelnih umetnosti (School of Visual Arts). Već početkom 80-tih postavljao je izložbe drugih umetnika, a u manjim galerijama je izlagao svoje radove. Tokom 1981. crtao je kredom po crnom papiru u prostoru namenjenom za reklamne postere velikog formata u njujorkškim podzemnim stanicama. Njegovi prve socijalne krugove činili su umetnici i tzv. loši momci Kenny Scharf i Jean-Michel Basquiat, takođe poznat po sličnim grafitima inspirisanim crtežima na neuobičajenim urbanim mestima. Haring je svoju prvu veliku izložbu imao 1982. god. u Tony Shafrazi Galeriji, a iste godine je učestvovao i u Documenta 7 - čuvenom nemačkom izložbenom prostoru savremene umetnosti. Godine 1983. je izlagao na jednako prestižnom Bijenalu Whitney Museum-a , istovremeno završavajući mnogobrojne murale rađene po narudžbini. U međuvremenu se pojavljivao na MTV-ju, povezujući se sa pop zvezdama, pripadnicima otmenih društvenih krugova, te objavljivao kako u art časopisima tako i široko popularnim magazinima. Umro je u Njujorku 1990. od komplikacija vezanim sa AIDS-om.

Pozivajući se vizuelno na Andy Warhola i druge britanske i američke Pop umetnike 60-tih, prelazeći granicu između visoke i niske umetnosti, Haring pravi presek između različitih oblasti koristeći potrošački orijentisanu kulturu zasićenu mas-medijima, smeštenu u globalnim višemilionskim centrima kasnog dvadesetog veka. Iako je Haring stvarao umetnička dela tradicionalnih formata tj. slike i skulpture koja je izlagao u konvencionalnim institucijama umetnosti - galerijama i muzejima, takođe je stvarao kroz različite medije i na drugačijim formatima. To su bili posteri, video radovi, mali izviđački avioni, Swatch satovi, tela plesača Billa Jonesa i pevačice-glumice Grace Jones, zidovi podzemne železnice, reklame za Absolut Vodku, bandere, kožne jakne, scenografije, autobusi, T-shirts, i omoti za albume. Godine 1986. još više je rasplinuo granice između umetnosti i trgovine otvorivši Pop Shop u Sohou, outlet prodavnicu za najrazličitije sitnice čiji je dizajn nosio njegov potpis: majce životinje na naduvavanje, posteri i slično. Bio je poznat po tome što je delio crteže umesto napojnice u restoranima i hotelima. U svojim dnevnicima zapisao je: “Ljudi koji imaju najmanje da daju su uglavnom najdarežljiviji ljudi. Ovo sam naučio iz prve ruke, još dok sam sa dvanaest godina raznosio novine. Najveće napojnice su mi davali najsiromašniji. Za mene je to bilo veliko izneneđenje, ali i velika lekcija” (Haring, str. xiii).

Haring je bio jedan od mnogobrojnih muških gay aktivista-umetnika koji su 80-tih koristili vizuelne predstave kako bi kritikovali nadmoć anonimnog grada i očitu nehumanost tvrdokorne birokratije u vladi i u korporacijama. Kroz satiru i svetle boje, njegova umetnost imala je za cilj da šokira i zavede samodopadne i uljuljkane da postanu svesni fizičkog sveta oko njih i ljudi koji ga nastanjuju. Nastavljajući dugu umetničku tradiciju kolaža i kompozicije, isecao je i preuređivao naslove iz New York Post-a, izlažući ih kao postere širom grada. Jedan od primera "Ronald Reagan optužen za seks skandal i smrt TV zvezde: Ubio i pojeo ljubavnicu."

Njegov dobronamerni sarkastični stil grafičkog agitpropa preuzele su krajem 80-tih i početkom 90-tih AIDS aktivističke ACT UP (AIDS Coalition to Unleash Power), Gran Fury, i Queer Nation. Njegove slikovne predstave postale su nerazdvojne od "queer" pokreta od sredine 80-tih do početka 90-tih, kada je ovaj spoj bilo moguće videti na posterima, nalepnicama za automobile, autobuskim bilbordima, i dugmićima. Verovatno najpoznatije su njegove Safe Sex slike, kao i ”ne govori zlo, ne slušaj zlo, ne gledaj zlo” figure iz 1989. god. sa sada čuvenim sloganom ”Neznanje=Strah, Ćutanje=Smrt, Ustani i Bori se protiv AIDS-a”, koji je postao međunarodni slogan AIDS aktivističkih pokreta.