| 
Brad Davis, Querelle (1982).
Film Stills Archives
The Museum of Modern Art
Querelle Poster
|
|
Rainer Werner Fassbinder
(1945-82)
Nemački filmski stvaralac
Rođen u Bavarskoj, Fassbinder je započeo svoju profesionalnu karijeru
1968. godine radom u Münchenskom pozorištu, ali je slavu postigao
kao filmski reditelj. Za trinaest godina snimio je četrdeset i tri
filma, od kojih je najpoznatiji poslednji, Querelle (1982).
Film je dramatizacija novele Querelle de Brest, Jeana Geneta,
sa Bradom Davisom u glavnoj ulozi. On igra zgodnog, kršnog mornara,
upletenog u raznorazne društvene i seksualne spletke u erotskom
svetu luckog grada. Poznata je narocito scena u kojoj crnac siluje
Querelle. Nekoliko Fassbinderovih ranijih filmova je takođe za temu
imalo homoseksualnost. Gorke suze Petre fon Kant (The
bitter tears of Petra von Kant) iz 1972. god. je film u kome
se ne pojavljuje ni jedan jedini muškarac. Film prati život modne
kreatorke, lezbejke, koja se nesrećno zaljubljuje u jednu od svojih
manekenki. U filmu Slobodino pravo jačeg (Faustrecht
der Freiheit. U engleskom prevodu: Fox and His Friends,
1975) Fassbinder je igrao glavnu ulogu. Film govori o priprostom
homoseksualcu iz radničke klase koji se zaljubljuje, ponovo nesrećno,
u jednog čarobnog mladića. Fassbinder je film U godini sa trinaest
meseci (1978) (In a year of thirteen moon), posvetio
jednom od svojih ljubavnika koji je izvršio samoubistvo. Okosnica
filma je priča o poslednjim danima transeksualke koja je u potrazi
za bivšim prijateljima i ljubavnicima, uključujući i čoveka zbog
koga se podvrgla operaciji promene pola, a koji ju je na kraju odbacio.
Ostali Fassbinderovi filmovi donose pogled na
posleratnu Nemačku ili se bave skorijom nemačkom istorijom, ispituju
eksploataciju žena, doseljenika, marginalaca. Filmovi koji su
privlačili najviše pažnje, često je u njima glumila Hanna Schygulla,
jesu: Svi drugi se zovu Ali (1974) (Ali-Fear Eats the
Soul), Effi Briest (1974), Venčanje Marije Braun
(1979) (The marriage of Maria Braun) i Veronika Voss
(1982). Fassbinderovi filmovi su često vizuelno neprivlačni, namerno
izmisljeni po inscenaciji ali inovativni po svojoj tehnici. Likovi
u njegovim filmovima, koje su prikazivani sa sažaljenjem, obično
su socijalne žrtve, osuđene na očaj i patnju zbog licemerja buržuaskog,
kapitalistickog društva.
Fassbinderovi filmovi su provokativni i istupaju
protiv. Često su ga kritikovali zbog insistiranja na nesreći i
pasivnosti njegovih likova (posebno likova homoseksualaca i lezbejki).
Njegov nekako doktrinarni politicki stav, kojeg
je Richard Dyer video kao levičarsku melanholiju', danas se čini
naivnim. Fassbinderova trajna vrednost nalazi se u njegovom preispitivanju
savremenog društva, posvećivanju kako pitanjima sadašnjosti tako
i istorijskim pitanjima. Za homoseksualce i lezbejke je vredna
njegova predstava homoseksualnih likova, izuzetno privlačnih i
vrednih pamcenja, cak i ako nisu uvek dragi.
Fassbinder i njegovo dostignuće su često poređeni
sa ostalim gay filmskim stvaraocima posleratnog perioda, Pier
Paolo Pasolinijem i Derek Jarmanom.
Umro od posledica alkoholizma i prekomerne količine
droge.
Tony Rayns, Fassbinder, London, 1979;
Thomas Elsaesser, Fassbinder's Germany: History, Identity,
Subject, Amsterdam, 1981; Robert Katz, Life is Colder than
Death: The Life and Times of Rainer Werner Fassbinder, New
York, 1987.
Robert Aldrich
izvor:
Who's Who in Conterporary Gay and Lesbian History (From
World II to the Present Day), edited by R. Aldrich
and G. Wotherspoon, London & New York (Routledge),
2001.
prevod:
Boško Tadin Medar |
